Benedikte Van Eeghem is communicatiemedewerker bij OCMW Brugge, copywriter, tekstredacteur en blogger. Voor VIEWZ levert ze deze maand een bijdrage over Single Parent Day.
Het is u misschien niet opgevallen, beste lezer, maar maart 2021 was een absolute feestmaand. In gedachten dronk ik op de 21ste van die maand liters cava en de meest decadente cocktails, vergezeld van olijven en tapas, terwijl de beats van David Guetta thuis door de speakers knalden. George Clooney was van de partij en had een loshangend hawaïhemd en een linnen broek aan. Toen ik hem om mijn zevende glas bubbels vroeg, glimlachte hij en sprak de profetische woorden: “What else?”
Te mooi om waar te zijn, denkt u? U heeft gelijk. Intens feesten was niet aan de orde en George Clooney weet vermoedelijk niet eens waar ik woon. Maar de symboliek van 21 maart heb ik in gedachten stevig omhelsd. De start van de lente valt immers samen met Single Parent Day, de dag van de alleenstaande ouder. Het is een voltijdse job die ik zoals duizenden lotgenoten al een decennium uitoefen met vallen en opstaan, met gevloek en gezucht, met de lach en de traan. Op het eind van beladen dagen is een glas wijn mijn bondgenoot om besognes door te spoelen en mezelf in te peperen dat het morgen heus wel weer in orde komt.
Wie wat dieper op eenouderschap inzoomt, kan er niet omheen dat het een indrukwekkend microzorgbedrijf is. Daar hoort mantelzorg bij (kroost voederen, wassen, kleden), logistiek transport (naar hobby’s, de huisarts en de spoedafdeling bij de zoveelste onfortuinlijke zware val) en ook permanente eerstelijnszorg (luisteren, sussen, neusjes druppelen, veel pleisters kleven). Tel al die opdrachten én de externe, betaalde tewerkstelling bijeen en je beseft dat ongehuwde ouders fors ondergewaardeerde CEO’s zijn. Ze krijgen dagelijks een exquis palet van fikse zorgtaken op het menu.
Nu we het toch over die ‘zorgen’ – het meervoud van zorg – hebben: al stilgestaan bij de immer negatieve bijklank van de term? Zorgen zijn niet leuk. Ze houden ons uit onze slaap. Ze vreten aan het gemoed en maken dat mensen op kritieke ogenblikken muurvast komen te zitten. Tal van therapeuten promoten daarom technieken om te helpen ontzorgen. We wenden ons op hun advies tot mindfulness, yogatraining, boomknuffelen of à la limite de boksbal om op te timmeren. Door die ontlading kunnen we herbronnen en investeren in zelfzorg, de absolute tegenhanger van ‘zorgen’.
Helaas schiet zelfzorg er bij jonge ouders al te vaak in. Voor ongehuwde ouders zelfs nog meer dan voor de rest. Daarom frons ik als solomama met tien jaar ervaring nog altijd, wanneer mensen me zeggen ‘dat alleen leven wel zalig moet zijn’. Tussen mijn vier muren is er inderdaad nooit gezeur over de man die te weinig helpt in het huishouden, die meer carrière kan valideren dan zijn wederhelft en die voor geen meter begrijpt wat kinderen werpen met je lijf en leden doet. Ik hoef nooit te vragen of het goed is, als wil gaan stappen en toogklappen met maten. Hoera!
Maar die vrijheid heeft ook een keerzijde en single mama- en papasmurfen breken weleens. De intensieve zorg over de koters weegt voortdurend en als manager van ons microzorgbedrijf zitten we voor dat werk ad infinitum met een blanco loonfiche opgescheept. Centen rapen we immers bijeen door elders – en in totaal dus 150% of 200% – te werken. Om het met een populaire quote van de jongste thuis te zeggen: dat suckt nogal!
Toch weigert deze soms kniezende maar immer voorwaarts zeilende ongehuwde moeder erover te zagen. Ik weet dat ik voor mijn labeur geen standbeeld zal krijgen, maar complimenten van nazaten en schouderklopjes van omstaanders maken veel goed. Ze onderstrepen dat mijn microzorgbedrijf bijzonder duurzaam gemanaged wordt. Daar kan qua kosten en baten geen allesverslindende multinational tegenop. Omdat humor de beste saus is, voeg ik er graag aan toe dat ik één feestdag meer heb dan doorsnee ouderparen. Single Parent Day is mijn beloning en trofee, de Dag van Mijn Succesvolle Microzorgbedrijf. Precies daarom is George Clooney zo graag van de partij op dat bedrijfsfeestje. In het beste geval blijft hij in mijn verbeelding zelfs hangen tot na bedtijd, waardoor ik tussen de lakens voor één keer niet aan ‘zelfzorg’ hoef te denken en hij…. *
(* dat mag u zelf vervolledigen. Aan alle single parents: nogmaals proficiat met uw briljant gemanagede microzorgbedrijf!)
